Otarkino

verslag 29 december 2019

Ik was die naam al een paar keer tegengekomen, maar ik wist niet wat hij betekende of waar hij voor stond. Ik dacht aanvankelijk: voor een lekkere keuken of een nieuwe muziekgroep. Mijn verbeelding veranderde bij elke nieuwe ontmoeting. Maar nu staat die naam op mijn netvlies gebrand.

29 december woonde ik een Otarkino bij in Het Bos. Het is een ervaring die je ooit eens moet, ja, moet – hoewel ik het woord moet niet graag gebruik, gebruik ik het hier toch – dus moet meegemaakt hebben. Het gegeven is simpel: je kijkt naar een film en ondertussen wordt er eten opgediend. De opzet en de uitvoering zijn echter niet zo eenvoudig samen te vatten. Het eten wordt minutieus georkestreerd vanuit de keuken en valt organisch samen met de scènes waarin datzelfde eten -in fysieke of associatieve vorm- voorkomt. Dat maakt de avond zo wonderlijk mooi: dat het op geen enkel moment gemaakt aanvoelt. En dat je vol spanning wacht op eten: in de film of in het echt.
Reeds lang voor het publiek toekomt, worden er in de keuken voorbereidingen getroffen. Er wordt gekookt, er wordt drank ingeschonken, de taken worden verdeeld,… Er zijn tientallen vrijwilligers die per twee verantwoordelijk zijn voor een rij tafels. Eens de toeschouwers eveneens per twee aan een tafel hebben plaatsgenomen, start de film. Zonder inleiding, zonder reclame. Die avond speelt “Taxi Blues” van Pavel Lungin, een Russische film uit 1990.

file
De film vertelt het verhaal van een knappe en getalenteerde saxofoonspeler die een rare vriendschap sluit met een hardwerkende taxichauffeur. De saxofoonspeler waant zich God, vindt zichzelf geniaal, steelt, liegt en bedriegt. De taxichauffeur probeert hem wat waarden bij te brengen.
De films die gekozen worden tijdens Otarkino zijn meestal oudere (Russische, Franse,…) films zonder narratief. Poëtische sfeerfilms. In het begin van de film let je (of althans ik) meer op het binnenkomen van de opdieners. Je bent nieuwsgierig naar wat ze gaan serveren. De opdieners komen geruisloos en sereen naar binnen. Ze starten vanachter en gaan hun toegewezen rij af. De eerste keer dat ze bij deze film binnenkomen, zit de hoofdrolspeler vodka te drinken in zijn auto. Wij krijgen ook een shot vodka. Wanneer de hoofdrolspeler vervolgens een ei eet in de douche, staat er plots ook een ei op onze tafel. De geur van het eten, de smaken, de muziek, ik word helemaal ondergedompeld. Kaas, nog eens vodka, soep met brood, rode bieten,… Geleidelijk aan stop ik met schrijven. Ik geniet teveel van wat ik zie en eet. Wanneer de saxofonist op een gegeven moment een ongelofelijke improvisatiesolo speelt, naakt, met het dampende water op zijn rug, staan er op onze tafel plotseling kaarsen. Of ze vallen mij nu pas op. Het geheel krijgt iets romantisch: het zachte geluid van de borden in de keuken, de warme sterke drank die steeds meer begint te werken. Dit allemaal in schril contrast met het bikkelharde thema, want de vriendschap tussen de mannen wordt steeds rauwer. Het ruziemaken wordt vechten. Tijdens één van die gevechten, ben ik toevallig – of met voorbedachte rade van de organisatie - een tomaat aan het eten. Ik mors op het witte tafelkleed en het lijkt bloed vanuit de scène. ‘Get up’ zegt Shlykov, ‘I will make a man out of you.’. Ik kan even niets meer eten. Ik zit vol. Lyosha, de geniale saxofonist, zit tegen de muur op de grond. Zijn blik. Die ijzige, starende blik. Die wanhopige, verlangende blik. Hij worstelt met zijn vriendin, sluit haar op en vrijt nadien met haar in bad. Wij krijgen ondertussen een nieuwe lading eten: nog wat vodka, brood, hummus, ravioli. Ik weet niet of het opgesomde eten hier in de juiste volgorde staat. Mijn notities vervagen. Ik schrijf in het donker nog slechts kernwoorden op. De tafel wordt steeds slordiger. Zeker wanneer de film zijn einde nadert. We krijgen een glas water. Nee, toch niet, het is vodka, aangelengd met water. Er is een feest. Wij krijgen allemaal een cake met één kaars erop. Als de hoofdrolspelers hun kaarsen uitblazen, doen wij dat plots allemaal ook. Vanwaar die synchronisatie komt, ik heb geen idee. Lyosha en Shlykov dwalen steeds verder van elkaar af. Op een gegeven moment is er een grote achtervolgingsscène – wij zijn intussen gretig een ijsje aan het eten - twee voertuigen rijden tegen elkaar. Eén ervan schiet in brand. De band tussen de mannen, stijgt in rook op. Het eindbeeld is dan ook dat van twee brandende auto’s en Shlykov die verwond wegwandelt.
file
De volgende dag herlees ik het blad dat ik had gekregen tijdens de voorbereidingen:

  • zes minuten veertien seconden: mierikswortel, rode biet, vodka, 1 shotglaasje pp + augurk, 1 mini gouden bordje per tafel
  • twaalf minuten vijvenvijftig seconden: ei in de douche: 1 gekookt ei per tafel, op een schoteltje
  • zestien minuten vijvenveertig seconden: rokerige vodka, 1 shotglaasje pp + gerookte kaas, naast het ei gelegd
  • achtentwintig minuten en dertig seconden: soep in een diep bord of een kom, 1pp, Russisch brood, twee sneden per tafel, in een papieren servet
  • negentwintig minuten: bloemkool en roze mayonnaise, op een middelgroot plat bord, 1 per tafel
  • eenendertig minuten en zes seconden: vodka, aangelengd met bruiswater, in een waterglas, 1 pp
  • vierendertig minuten en veertig seconden: eau de cologne, in wat we een klein wijnglas noemen, 1 pp + sushki en iets in een snoeppapier, op een plankje, één plankje per tafel
  • zevendertig minuten en vijventwintig seconden: roze ravioli (op een middelgroot plat bord, 1 bord met 6 ravioli per tafel en zure room)
  • vijvenvijftig minuten en negentien seconden: expensive vitamines: gepikkelde tomaat op een gouden schoteltje/ 1 schoteltje met twee tomaten per tafel
  • een uur en twee minuten en tien seconden: look, op een gouden schoteltje, 1 per tafel
  • een uur en twintig minuten en vijftig seconden: vodka refill: bijvullen van de shotglaasjes op tafel als de glaasjes leeg zijn
  • een uur een achtentwintig minuten en drieënveertig seconden: vanyavanyavanya cake, candles, op een middelgroot plat bord
  • een uur en tweeëndertig minuten en vijftig seconden: zakdoekjes, 1 pp
  • een uur en vierendertig minuten en negentwintig seconden : coupe met ijs, en een kleine lepel, 1 pp.

Dit is een goed doordacht concept en een absolute aanrader.
Het vindt 2 a 3 keer per jaar plaats in Het Bos.
Je kan ook meehelpen als vrijwilliger bij het eten.

Verslag door Bosmedewerker Danielle De Nul