Interview met Francesca Zanguio

achtergrond: Boskeuken CheFrancesca

Food is the heart of the Italian society.

Francesca Zanguio -Chef Francesca- baat sinds kort geregeld de Boskeuken uit in Het Bos.
Op gezette tijden kookt ze er Italiaans. De eetplaats moet er dan steeds aan geloven en krijgt een Zuiderse tint.

Ze zegt: “we Italians practice the habit of using food as an excuse to spend time together, so how could it not be so delicious?” Een gewoonte die heilig wordt gepraktiseerd in Het Bos.

Al van jongs af aan is ze gepassioneerd door eten, door koken specifiek. Opgegroeid op het Italiaanse platteland, kreeg ze de basis letterlijk met de paplepel in de mond van haar moeder en grootmoeder. Die hadden beiden een liefde voor ‘traditional food’. En Francesca daarbovenop: 'a passion for nature'. Ze zegt dan ook: “to offer a good meal to the customer: it is necessary to work with handmade products, that’s my philosophy”. Authenticiteit van het voedsel, respect voor de herkomst; het is voor haar een geheim ingrediënt om een keuken naar een hoger niveau te tillen. Zo zal er bijvoorbeeld geen enkele containeradvocado de weg vinden naar het Bos. Tijdens haar jeugd pendelde ze tussen de boerderij met beestenboel van haar ouders en de serres met plantenpaleis van haar vader.
Over authenticiteit en herkomst gesproken.

Ze creëert graag. Ze ging naar de High School of Art en nadien even naar de Academy of Arts in Venice. Ze houdt van kleuren, smaken en texturen. Ze houdt ervan hoe het voedsel in mekaar past, in elkaar overgaat. Tijdens en na haar studies vertaler-tolk reisde ze veel. Haar grote nieuwsgierigheid naar de verschillen tussen culturen, talen en voeding voerden haar naar naar Engeland, Spanje, Amerika, Marokko en Duitsland.

Om de taal snel te leren werkte ze soms als oppas bij gezinnen die haar kookkunsten keer op keer wisten te appreciëren: “so creamy, so good, how do you make it?”. Het stimuleerde haar om meer te koken en nadien werkte ze in verschillende restaurants (Koreaans, Japans,…).

In Marokko, waar haar vriend verantwoordelijk was voor de bouw van een school, kookte ze dan weer met de vrouwen van het dorp. Ze leerde op haar pad veel “native souls” kennen die haar typische, lokale gerechten leerden klaarmaken. Al deze gerechten verzamelde ze in haar persoonlijk receptenboek.

Momenteel woont ze sinds een half jaar in België. Naast koken in restaurants en andere keukens, geeft ze workshops, cooking shows en ook kooklessen bij haar thuis. Of ze maakt lunches voor bedrijven om zo medewerkers te stimuleren niet snel snel tussendoor iets te gaan eten, maar te genieten van hun pauze.

Ze droomt van een eigen boerderij in Italië. Haar eigen land met haar eigen dieren, haar eigen groenten en eten. Zonder baas, maar met uitwisselingen, connecties, andere culturele vrienden, haar gezin en verwanten. Een plek zoals het Bos, waar activiteiten plaatsvinden en ideeën worden uitgewisseld. Een plek waar mensen elkaar kunnen helpen en waar nieuwe samenwerkingen kunnen ontstaan.

Liefde voor koken is haar leven. Het houdt haar dagelijks bezig. In de ochtend denkt ze: wat ga ik ’s avonds klaarmaken? Ze smijt niets weg. Als er voedsel over is, zegt ze: “ik ga u ook gebruiken, voor een ander gerecht, je wordt niet zomaar weggesmeten.”

Voor Het Bos maakt ze één vegetarische maaltijd per avond, meestal op vrijdag.
Benvenuto tutti!