Interview met Klaas Rommelaere

uit het archief: FLAGS/VLAGGEN

"Omdat vlaggen mooi zijn en symbool staan voor een identiteit... ."

Dit interview werd gepubliceerd in onze najaarsbrochure van 2017.
De bijgevoegde beelden zijn de afgewerkte vlaggen, gefotografeerd net ná de expo. Éen exemplaar is prominent en permanent te bekijken in de trappenhal van Het Bos.

Fijne peer Klaas geboorde geheel en getoogde deels in de West-Vlaamse stad Roeselare. Bij Franstaligen beter bekend als Roulers. U kent deze stad waarschijnlijk van het belfort, het klein seminarie of het stadhuis dat opgetrokken is in rococostijl.

Klaas toog later naar Gent om zich in mode te verdiepen aan het KASK, liep daarna stage bij verschillende ontwerpers en werd gevraagd door een galerij om iets te doen omdat ze zijn eindcollectie best konden pruimen. Ze waren trouwens niet de enige, want Klaas nam in 2012 ook de FFI award van het Flanders Fashion Institute mee naar huis. Zo kan je, indien gewenst, ook aan Klaas refereren met vage termen als kunstenaar of artiest.

KLAAS

“Nadat ik in 2012 afstudeerde heb ik eerst stage gelopen bij illustere modeontwerpers als Henrik Vibskov en Raf Simons. Niet zozeer omdat ik een carrière in de mode ambieerde, maar gewoon omdat iedereen dat doet na een modeontwerp opleiding. Ik heb er ook absoluut geen spijt van want tijdens dergelijke stages leer je veel meer bij dan al die jaren op school. Tijdens die stages stuitte ik toch weer op het gevoel dat er met de technieken die ik toepas veel meer te maken valt dan enkel en alleen kledij.

Al tijdens mijn opleiding merkte ik dat de patronen en de vormen, hetgeen dat van je ontwerp uiteindelijk een kledingstuk maakt, bij mij steevast op de achtergrond verdween omdat ik zo verwoed aan het ploeteren was met mijn haaknaalden en borduursels om tot dat juiste beeld te komen. Ik was te zeer gefocust op mijn technieken en soorten textiel met als gevolg dat het uiteindelijke kledingstuk vaak nogal cartoonesk of plomp uitviel.

Er moest meer mee te doen zijn. Ik dacht aan maskers, volledige armen en benen of zelfs geborduurde reuzen. Dus toen ik de kans kreeg om mijn werk te tonen in een galerij, heb ik niet getwijfeld en een installatie gemaakt met geborduurde 3D vormen. Hoewel de galerij verwachtte dat ik mode zou tonen, was het voor beide partijen een zeer aangename ervaring en sindsdien doe ik niets anders meer. Ik mezelf kwijt in mijn werk. Mijn werk leest als een dagboek. Voor mij althans, andere mensen hebben daar geen zaken mee. Maar ik ben zeker nog niet klaar met borduren en haken. De mogelijkheden zijn immers eindeloos. Je moet het maar verzinnen en je kan het maken!

HET DIENSTENCENTRUM

De creatie van mijn eerste louter beeldende werk bleek meer werk te zijn dan gedacht. Ik wou een reus maken, maar ik geraakte niet verder dan de oren en de armen. Nadien besloot ik toch een reus te maken en had ik dus hulp nodig. Ik wierp een lijntje uit bij Zorgbedrijf Antwerpen en kreeg reactie van Dienstencentrum De Zeelbaan in Merksem. Na goedkeuring van de Seniorenraad ging ik er aan de slag met een twintigtal dames van een ietwat gevorderde leeftijd. De communicatie en werking met de madammen is een tweerichtingsstraat. Zij beheersen de technieken beter dan mij. Dat is ook een van de redenen waarom ik met senioren wilde werken. Er zitten daar dames die een borduurwinkel hebben gehad of zelfs borduurles hebben gegeven. Nu wordt dat niet meer aangeleerd. Omgekeerd verschaf ik ze vrijetijdsbesteding en halen ze een grote voldoening uit de samenwerking. Ze nodigen steevast vrienden en familie uit naar tentoonstellingen of happenings met ons werk want ze zijn er terecht trots op. Ik werk er nu ongeveer drie en een half jaar mee en ken ze ondertussen echtgoed, dus ik zie ze bijna eerder als een vriendengroep dan als deelnemers aan een sociaal project. Ik werk altijd met ze. Deels uit noodzaak, want een werk maken duurt bij mij al snel zes maanden. Bijgevolg zijn wij altijd met twintig werken tegelijk bezig. Het was voor mij een vanzelfsprekendheid dat ze ook aan dit project deelnamen. Voor dit project wordt het team trouwens uitgebreid met mensen van Zorgbedrijf Antwerpen, Woonzorgcentrum Amate en de scholen Stedelijk Lyceum Offerande en Spectrumschool campus Plantijn.

BOSLABS

Ik ken Karen Spiessens al langer en ze vertelde me vaak over Boslabs en hoe leuk, inspirerend en geweldig dat niet was. Toen ze me voorstelde om eens samen te werken, heb ik niet getwijfeld. Na een aangename kennismaking met Karen Cosemans bleek dat ook wel te klikken en we waren vertrokken.
Ik verheug me erop te werken in een omgeving als Het Bos. Ik voel me er ook helemaal thuis.
Het feit dat Karen en Karen zo ontspannen zijn en mij volledig vertrouwen en vrijheid schenken is daar allicht niet vreemd aan.
Daarnaast vraag ik me af wat het gaat geven, werken met een groep jongeren. En wat ze vinden van de quasi prehistorische handwerktechnieken die ik toepas.

VLAGGEN/FLAGS

Ik vind vlaggen in de eerste plaats mooi. Als je in Brussel in de Europawijk rondloopt en je ziet daar een massa vlaggen wapperen, dat is toch een prachtig beeld!
Daarnaast staat een vlag altijd voor iets. Het kan symbool staan voor een land, een vereniging, een beweging. Een vlag is een uiting van identiteit. Dat is het idee dat ik aan de jongeren wil overbrengen, zonder dat het al te melig wordt. Het mag van mij net iets meer zijn dan teken je lievelingsdier op een vlag.
Ik merk ook dat etniciteit op de een of andere manier altijd een weg vindt naar mijn werk. Mijn werk vertrekt altijd uit een persoonlijke noodzaak. Bij sommige stammen zie ik diezelfde noodzaak. Die maken fantastische kledij omdat het een uiting is van wie ze zijn. Niet omdat het hip, trendy of godbetert mode is. Er zit wel veel traditie of familiehistoriek in. Mijn inspiratie haal ik vaak uit dergelijke historische dingen, maar het resultaat is altijd iets nieuws. Al is het maar omdat het nu gemaakt wordt. De vlaggen die we maken zijn voor mij een etnische uiting van een superdiverse stad anno 2017.

Ik vind het altijd fijn om samen te werken. Ik merk ook dat mijn idee in combinatie met iemand anders die uitvoert of input geeft mijn beste werk oplevert. Te veel navelstaren vind ik absoluut niet verrijkend. Als er dan bijvoorbeeld senioren of Boslaboranten zijn die hun eigen invulling geven aan mijn idee is dat veel interessanter.

De expo zal ook heel organisch tot stand komen. Ik heb nu wel een beeld in mijn hoofd, maar vanaf we bezig zijn zal ik constant bijsturen en toevoegen of weglaten. En ik zal zelf input vragen aan de deelnemers. Wat ik wel al weet is dat het groots gaat zijn. Veel, letterlijk groot, overdonderend, impressionant!”

De expo VLAGGEN/FLAGS kon u in Het Bos komen bekijken van donderdag 7 december tot en met zondag 10 december 2017.