interview Micky van Het Bos!

Tijdens deze editie vind je onder andere Tissues (synths & more), Ikraan (trap hiphop) & Pink Room (scheurende noise punk) op het podium en bijvoorbeeld Raak Me Aan en Weird Dust achter de draaitafels. Maar meer dan om de muziek draait het op Bosbubbles om het feest zelf. Iedereen die het Bos een warm hart toedraagt tekent die avond present om deel te zijn van die enorme geiser van gelukzaligheid.

Micky, onze immer goed geluimde springveer die zich uitdrukt in een Schotens Italo-Engels en de Bosboel steevast draaiende houdt wanneer zijn collega's daar te moe, te oud of te saai voor zijn, leek ons de geknipte persoon om aan de tand te voelen over het ding dat Bosbubbles heet. Michele is namelijk ook een soortement sfeerbarometer. De hoeveelheid kleren die Micky om het lijf heeft is immers omgekeerd evenredig aan de sfeer die Bosbubbles uitwasemt. Terwijl u zich daarover het houten hoofd breekt, deelt Micky alvast enkele zijn meest memorabele herinneringen.

De avond van de eerste Bosbubbles speelde ik eerst nog een show met King Dick waarvoor ik me uitdoste in een uiterst smaakvol kostuum. Na het optreden ging ik naar het Bos om te werken. Toen mijn collega’s hoorden dat ik mijn podiumkostuum nog bij had, werd ik onder lichte dwang verplicht het aan te trekken met als bedenkelijk gevolg dat ik de bar stond te bestieren in een sombrero, blauwe cape en luipaardlegging. Later die avond hingen mijn cape, mijn luipaardlegging en ikzelf aan een iets te hoge lichtbrug te schommelen. Ik heb dat weliswaar overleefd, maar de dag erna werd ik wakker met een enorme blauwe plek en een pijnlijk been. Het duurde een maand voordat ik wist wat er was voorgevallen. Blijkbaar had ik iemand met een dubbele omvang van mezelf opgetild en ben ik gracieus uitgeschoven in een plas biobier met een bijna verpletterend resultaat.

Een minder pijnlijk verhaal was die keer toen iedereen naar huis was en ik klaar was met de opkuis. Ik doofde de lichten en terwijl ik in het duister mijn weg naar de deur zocht, struikelde ik over een obstakel. Het vage licht van mijn gsm verhelderde dat de reden van mijn onzachte aanraking met de Bosvloer een slapende bezoeker in het midden van de zaal was. Oops!

Of de laatste editie, toen alles goud en glitterend was. Overal hingen slingers. Op het eind van de avond hadden al die slingers zich op onverklaarbare wijze rond mijn onblote bast gewikkeld en zag ik steevast een gouden mummie opduiken als ik in de spiegel keek.

Mogelijk is het volgende voorval niet op Bosbubbles gebeurd, misschien was het een droom, maar het is wel een goed verhaal. Er was tijdens een feest een gigantische constructie gebouwd in de garage. Vier uur na afloop waren de architecten de constructie nog steeds aan het afbreken en lag er overal karton. Overal! De snelste manier om er vanaf te geraken was om de ganse boel in de fik te steken, leek me zo. In Italy we do this all the time, weet je wel. Uit het niets kwam een man, hopelijk een restant van het feest, naakt de backstage binnengelopen en nam een pose aan voor het vlammenspel. Na een korte, maar krachtig ongemakkelijke stilte vroeg hij me om een foto van hem te maken.

Bosbubbles is altijd verrassend. Ik hou er van. Iedereen is blij en gelukkig. Ik zou het voor geen geld van de wereld missen!

• https://hetbos.be/programma/evenement/2019-12-14-bosbubbles